یادداشت‌ها

عکس : عبدالرضا شیبانی روایت: ناصر فکوهی ایراسوگرافی/ مسابقه عکاسی در حوزه اجتماعی، اسفند ۹۸ هندسه درد: زنی را زیر بار ِ هستی، خُرد می‌کند؛ دخترکی به سرنوشت آتی خویش در پیش رویش در مادری دردمند می‌نگرد و پسرکی به آینده‌ای باز هم…

عکس : مهزیار مهدی پور روایت: ناصر فکوهی ایراسوگرافی/ مسابقه عکاسی در حوزه اجتماعی، اسفند ۹۸ اهواز همیشه زیباست. همچون پل فلزی و قدرتمندش بر فراز رودخانه‌ای خسته اما زنده که برغم همه ناپاکی‌هایی که مردمان نثارش کرده‌اند، سخت می‌کوشد…

عکس : رضا شاهینی روایت: ناصر فکوهی ایراسوگرافی/ مسابقه عکاسی در حوزه اجتماعی، اسفند ۹۸ چرخ زندگی این پسرک، چرخه‌ای است باطل که آینده‌اش را بر باد می‌دهد. چرخ به دور گردنش افتاده است و گویی می‌خواهد او را در دستان شوم خود اسیر کند.…

یکی از گرایش های غالب در جوامع مدرن، بازگشت به نظام های اسطوره ای باستانی در قالب های جدید است. میرچیا الیاده از نخستین نظریه پردازانی بود که به این موضوع اشاره کرد و در کتاب تاریخ ادیان خود، ایدیولوژی های جدید و حتی سکولار را اشکالی از…

عکس: مهرداد اسکویی، ارتفاعات تالش ۱۳۷۲ روایت: ناصر فکوهی «خداوند شبان من است، محتاج به هیچ چیز نخواهم بود، در چمنزارهای سرسبز مرا می‌خواباند، در کنار آبهای آرام مرا رهبری می‌کند، جان تازه‌ای به من می‌بخشد و به‌خاطر نام خود، مرا به راه…

تصویر و نام نشان این یا آن رئیس جمهور، هنرپیشه معروف، شاهزاده، سرمایه‌دار بزرگ وسلبریتی که به بیماری کرونا ویروس گرفتار شده و این خود به موضوعی برای به نمایش گذاشته شدن بیشتر او بوده، از یک لحاظ، می‌تواند به مثابه تصویر درختی باشد که جنگلی…

عکس: مهرداد اسکویی روایت: ناصر فکوهی جایی از تهران. نه یک «جا». نه یک «مکان». بیشتر یک «نامکان» که شاید هم هرگز نبوده یا هست. فرقی نمی‌کند. جایی نزدیک ایستگاه صدر، شمال شهر. «آنجا»، کوچه‌ای «هست» یا «بوده». نامش: هدایت. هدایت؟ به باور…

کرونا و جهان آینده مصاحبۀ بهاره بوذری از وبسایت چیستی ها با دکتر ناصر فکوهی با شیوع کرونا در نقاط مختلف جهان در ماه­ های اخیر، ما با یکی از بزرگ­ترین شوک­ های تاریخ معاصر مواجه شدیم که پیش­ بینی و آمادگی ای برایش نداشتیم و این…

عکس : پیمان رنجبر روایت: ناصر فکوهی ایراسوگرافی/ مسابقه عکاسی در حوزه اجتماعی، اسفند ۹۸ صف دبه‌ها و گالن‌های پلاستیکی و فلزی، نظم و ایستادگی و سکون و پایداری بیشتری از انسان‌ها دارد. خودشان به این‌جا نیامده‌اند. صاحبانی داشته‌اند…

قامتی بلند داشت و چهره‌ای سوخته و لهجه‌ای شیرین و دلی بزرگ و قلبی به مهربانی یک کودک. آرام بود و فروتن. همیشه لبخند به لب. خجول بود و کم حرف. دست کم در جمع‌‌های رسمی که جز چند بار اقبال آن را نداشتم که او را ببینم، هرگز تلاش نمی‌کرد، خود را…