شعر و ادبیات

سنگی شکسته. قلبی له‌شده. شاعری مُرده. سیگاری فرو افتاده. چشمانی نگران. لبانی دوخته. کالبدی بی‌جان. لبخدی بی‌جان. زبانی تلخ. شاعری که بود. شاعری که نبود. این سرزمین با  عاشقانش چه می‌کند؟ روی بستر خوابیده است. منتظر است که مرگ به سراغش…

تهران، شهر دردمندی است. شهری که بسیار بر آن جفا رفته است. تهران، شهری است که بسیار دشنام می‌خورد. شهر صبوری است: آرام و کم توقع. زشت است اما در زشتی خود، زیبایی شاعرانه‌ای دارد. تهران، شهری است که شاعری عاشق دارد. سپانلو. دانشگاه تهران جایی…

صدایی در خواب، آرام زمزمه می‌کند. صدا از دوردست می‌آید. راه تاریک است. به زحمت می‌توان به سویش رفت.  صدایی فرشته‌وار. ترانه‌های محلی. با قدرت آوازهای کلاسیک بر صحنه یک اپرای شکوهمند.  تهران است. تالار رودکی. پاریس، لندن، نیویورک. آواز در…

کتاب پنجاه و پنج / عکس‌های مهرداد اسکویی/ یادداشت‌های ناصرفکوهی/ یک/ احمد‌رضا احمدی (1319-1402) وقتی روی مبل بزرگ خود می‌نشست و چهره در هم می‌کشید؛ وقتی با رنگ پریده، چشمان خسته، حرکات آرام رو به دوربین نگاهمان می‌کرد. فراموش می‌کردیم…

احمدرضا احمدی ( ۲۰ اردیبهشت ۱۳۱۹- ۲۰ تیر ۱۴۰۲) بی‌معنا‌ترین چیزی که می‌توان درباره احمدرضا احمدی گفت، سخن از «مردن» اش است. هنرمندان، هرگز نمی‌میرند؛ اما شاعرانی که به ذات شعر رسیده باشند، باز هم کمتر. امروز، وقتی خبر از دست رفتن او را…

در فرهنگ معاصر ایران، حضور حافظ،  دیوان و  اشعار او به صورت گسترده ای که امروز در همه اقشار می بینیم،  ظاهرا باید پدیده ای متاخر باشد. گرچه شیوه استناد به زبانزدها و شعر و حکایت و تمثیل در نثر فارسی  پیشینه ای طولانی دارد که با آغاز مردمی…