پرسمان ِ یوهانی پالاسما در «چشمان پوست» (۱۹۹۶)، از مهم‌ترین مباحثی است که تاکنون در معماری و شهرسازی ِ مدرن مطرح شده. بر پایه نظرات او می‌توان گفت: اگر بر این باور باشیم که روابط ما با فضای معماری/ساخته شده، افزون بر بُعد زمان (ضرب‌آهنگ و تداوم)، دارای مجموعه‌ای رسانه‌ای/ نشانه‌شناختی/ شناختی نیز با ما هست، این روابط، با متغییرهای ِ بی‌نهایت و پویا از حس‌های ما، شکل می‌گیرند و دگرگون می‌شوند تا به دریافت، ادراک و ایجاد کُنش زیبایی‌شناختی/ کارکردی برسند. بنابراین هرگاه این ابعاد، دچار آسیبی ارتباطی (ضعف، عدم کارایی، یا شدت) بشوند، تجربه زیسته مادی(حسی) و ذهنی(خاطره) ما از آن «مکان‌های هویت» تحول می‌یابند. و سرانجام، انباشت ِ این «حافظه» است که تجربه زیسته نهایی ما را در طول یک عمر ایجاد می‌کنند و احساس مثبت یا منفی بودن از «زندگی» را به ما می‌دهند.
ناصر فکوهی / ۱۴۰۱
