پست های مرتبط
گفتگو از مهم‌ترین روش‌های مورد استفاده در پژوهش‌های ِ کیفی ِ انسان‌شناختی است. اما گفتگو به «زبان» مشخصی انجام می‌شود و هیچ زبان «جهانشمول»ی نداریم. اکثریت مطلق انسان‌ها و حتی فرهیختگان به دلایل بی‌شمار از جمله «احساس امنیت زبانی»، اغلب تنها در زبان مادری‌شان، قادر به بیان کامل خود هستند. از این رو، تسلط پژوهشگر به زبان ِ کنشگران ِ مورد پژوهش، اساسی و آوردن ِ متن ِ کامل در پیوست و توضیح کاملی درباره واژگان و ساختارهای زبانی به کار رفته در گفتگو، بخشی از یک سیاست زبانی است که باید دقیقا برنامه‌ریزی شده و در پژوهش توضیح داده شود. بدون چنین روشی، نقل قول ِ گفتگو‌ها ممکن است آگاهانه یا ناخودآگاهانه به انحراف یافته‌ها و یا سوء‌تعبیر در درک، تحلیل، انتقال ِ داده‌ها و کل ِ پژوهش بیانجامد
ناصر فکوهی / ۱۴۰۱
