موزه خیال (۲۳): مارسیا هفیف (۱۹۲۹-۲۰۱۸)   

تابلو «۱۵۹» / (۱۹۶۷)

مارسیا هفیف(Marcia Hafif) ، نقاش آمریکایی در دوره سکونت هشت ساله‌اش در رُم (۱۹۶۱-۱۹۶۹) بود که برای نخستین بار آثار انتزاعی خود را که آن‌ها را «پاپ مینیمال» (Minimal Pop) می‌نامید خلق کرد. تابلوی «۱۵۹» با یک طرح ساده و دو رنگ، یکی از گویاترین نمونه‌های این گرایش است که هفیف در ادامه کار خود به شیوه‌ای رادیکال‌تر در آن پیش رفت. به شکلی که درباره نقاشی او از واژه «زِِن- مانند» (Zen-Like) استفاده می‌شد. به ویژه تک‌رنگ‌های دهه‌های ۱۹۷۰ تا ۱۹۹۰ او، در این نقاشی‌ها با رنگ‌های جذاب‌شان، هفیف در پی آفرینش «نقاشی» با صرفا «نقاشی» است یعنی گونه‌ای خلاقیت که دیگر نه در شکل تعریف می‌شود و نه در محتوا بلکه تنها خود خود را تعریف می‌کند. رنگ‌ها در اینجا دیگر تنها جلوه‌ای از نور نیستند بلکه حاصل سلطه‌ای حسی میان نقاش، قلم موی نقاشی، رنگ، بوم و تماشاچی و همه در احساس پیدا شده، شریک هستند. از این رو به نظر می‌رسد میان دوره ایتالیایی دهه ۱۹۶۰ و دوره بعدی  کار هنیف بتوان تفکیکی قایل شد که در اینجا هدف ما تمرکز بر دوره ایتالیایی اوست که دو رنگ‌های قرمز و بنفش و قرمز و سبز او از جمله آثار این دوران هستند که آن را نقطه اوج کارش به حساب آورده‌اند در این زمیان یعنی ابتدای دهه ۱۹۶۰ است که گالری لا سالتیا (Galleria La Salita) که یکی از آوانگاردترین مکان‌های نمایش آثار هنری است، نمایشگاهی از آثار او ترتیب می دهد. بسیاری بر آن باورند که هفیف در ایتالیا است که به اوج هنری خود می رسد و وقتی  در انتهای دهه ۱۹۶۰ به آمریکا باز می گردد  خط هنری خود را در همین پاپ مینیمالیستی ارایه می دهد. روش او آن بود که در برابر بوم سپید بنشیند و با خیره شدن آن تصویری از دو  شکلی در هم فرو رفته با دو رنگ متصور شود که همین دو رنگی و همین فرورفتگی با لبه‌های کاملا  مشخص و متمایز  معنای خود را در قالب یک تمامیت مینیمالیستی به کار او می دهند.