یادبود

در آرزوی جاودانگی پیشکش به استاد زنده‌یاد جلال ستاری / ابوالقاسم اسماعیل‌پور مطلق در میان شخصیت‌های پُرآوازه‌ای که در آرزوی جاودانگی و رسیدن به اکسیر حیات بوده‌اند، دو تن از همه برجسته‌ترند: گیل‌گمش و اسکندرِ افسانه‌ای. جالب این است که هر…

حافظه بيش از هر چيز مى‏‌تواند موضوعى روان‏‌شناختى به‏‌حساب آيد كه به قابليت‏‌هاى مغزى انسان در بازنمايى واقعيت‏‌هاى بيرونى و به‏‌كار گرفتن بازنمودها در دستگاه نمادين و معناساز او (زبان) و از آن طريق به ايجاد سازوكارهاى زبان‏‌شناختى ادراك،…

نهم مرداد 1400، جلال ستاری، استادی بزرگ و انسانی بی‌مانند، در گذشت. سال‌های سیاهی بودند: سیاه‌تر از امروز؛ وقتی حتی نمی‌توانستیم  یکدیگر را در آغوش بگیریم و برای از دست رفتن عزیزی، سر بر شانه یکدیگر بگذاریم و بر سر خاکش بگرییم. مدت‌ها بود…

سید یعقوب موسوی، دانشیار دانشگاه الزهرا بود و روز یازده اردیبهشت در آستانه روز معلم ما را ترک کرد. سال‌ها بود که او می‌شناختم و از آنجا که موضوع کار ما هر دو، درباره شهر و مطالعات اجتماعی آن بود، بارها با هم در برنامه‌ها و سخنرانی‌ها،…

  پرویز کلانتری (1310-1395) نخستین بار  که پرویز کلانتری را در خانه یکی از دوستان دیدم، بسیار زود برایم خاطرات  کودکی ام زنده شدند. به او پیشنهاد گفتگوهایی  در چارچوب «پروژه انسان شناسی تاریخی فرهنگ مدرن ایران» را دادم  که بدون تامل و…

ایران درودی / تکه ای از کتاب در دست انتشار ناصر فکوهی / پاریس: یک فرهنگ عاشقانه دوست‌داشتن رمز زندگی است. و چقدر قشنگ است که هم درد است و هم مرهم... نقاش این را می‌گوید و اشکی داغ بر صورتش جاری می‌شود. نور، نور، و باز‌هم نور. همه‌جا نور…

همین چند روز پیش بود که با هم تلفنی صحبت کردیم‌؛ بیمارستان بود، خوابیده بر تختی، با سه نفر دیگر در یک اتاق، با لوله‌های سبز رنگ هراسناکی که در بینی‌اش فرو رفته بودند، با یک ته‌ریش و موهایی آشفته و حال و هوایی که هرگز از او انتظار نمی‌رفت.…

لحظاتی پیش، خبردرگذشت جلال ستاری را دریافت کردم: زبانم بند آمد و نفسم برید. یک بار دیگر فهمیدم هر اندازه هم بدانی مرگ ناگزیر است و دیر یا زود از راه می‌رسد؛ هر اندازه هم بدانی مرگ جزئی از زندگی است و درباره انسان‌هایی که به سنین بالا…

به یاد عباس معیری (۱۳۱۸-۱۳۹۹) امروز سخن‌ گفتن از مرگ، گویی به مشغولیتی پیوسته برای کسانی بدل شده که هنوز زنده مانده‌اند؛ گویی همه ما به بازیگران ناخواسته «مُهر هفتم» برگمان تبدیل شده‌ایم و ناچار هستیم به بازِی مرگ بر سر شطرنج زندگی تن…

درگذشت محمدرضا شجریان شیراز است. حافظیه. گرمای تابستان. شب است و بادی آرام می‌وزد. جوان، پیراهن سپیدی بر تن‌، لاغر و ساده و بی‌آلایش، روی زمین نشسته است و میان آوای ساز اساتید نوازندگی که احاطه‌اش کرده‌اند، خجالت‌زده می‌نماید. شاید…