برگردان ناصر فکوهی
احساس عظمت که رودن آن را درشوری حماسی می جوید، برای مایول در هارمونی (هماهنگی) یافته می شود. رودن، با نفرت از هارمونی می گریزد، زیرا در زمانه او، هارونی صرفا در بُعد آکادمیسم شناخته می شد: نوعی پیش‌پا‌افتادگی و «قشنگی » [مبتذل] در اجزاء؛ نوعی شکوهی خودنمایانه در رفتار‌ها. اما مایول، یک هارمونی ساده، محکم و حتی سنگین را یافته بود.
رودن، پس از مجسمه های بزرگ و رومانتیک، روی به سوی یک هنر ِ متمایز می‌آورد و تمایز آن را تا جایی پیش می‌برد که نمی‌توان از آن پیش‌تر رفت مگر آنکه در گونه‌ای کاریکاتور مضحک درغلتید. اما مایول، به دغدغه‌ای غالب برای زیبایی باز می‌گردد.
میان مایول و رودن، یک تضاد هنرمندانه نیز وجود دارد، ابهامی زیباشناسانه، ابهامی که هم به هنرمند بودن مربوط می‌شود و هم به صنعتگری. مایول خود، روش‌ها و شیوه‌های کار خویش را به کوزه‌گران تشبیه می‌کند، در حالی که رودن، بیشتر دانته و واگنر را پیش روی دارد.
سرانجام، مجسمه سازی مایول هنری است، در آن واحد خودمختار و اسیر درون محدودیت‌‌هایش. رودن، از مجسمه سازی، هنری پرگشوده و توانمند می‌سازد که می‌تواند با ادبیات، با موسیقی و حتی با نقاشی رقابت کند، اما در عین‌حال هنری که در ابزارها و در سبک‌های خود ناچاراست از نیازهای بیان تبعیت کند.
رومن در ویکیپدیا
رودن در ویکیپدیا
مایول در ویکیپدیا
درباره پاره های هنر:
«پاره های هنر»، تکه های کوچکی هستند برگزیده، از کتابی درباره گفتارهایی از اندیشمندان و نویسندگان جهان درباره رشته های گوناگون هنر و یا نظریه هنر به طور عام. این پاره ها، به تدریج در وبگاه «انسان شناسی و فرهنگ» منتشر می شوند. رفرانس های دقیق و برابرنهاده های فارسی، در انتشار نهایی این مجموعه به صورت کتاب، در اختیار خوانندگان قرار می گیرد.
