کودکی

اشرافیت ِ طبقه سوم،لذت‌بخش بود. پشت دیوارهای این اتاق شاید ده‌متری و در بالا و پایینش، ماجراهای بی‌شماری می‌گذشتند که به آن‌ها خواهم رسید. «حیات خلوت» که رویدادهای زیاد و ساکنان غریبی داشت و روزی نبود که از یکی از راه‌های بی‌شمار…

ناصر فکوهی اتاق‌های من، برایم تجربه‌هایی بی‌مانند و اتوپیایی بودند. از زمانی که یادم می‌آید،  اولین اتاقم، اتاق کوچکی پنج شش متری بود در طبقه همکف  ِخانه‌مان. داشتن فضایی از آن خود که تنهاییت را می‌توانستی در مادیتی سخت (در و دیوارها)…

خاطرات فضا(3): خلوت ِ من دوران کودکی من بیش از هر چیز برایم با «خلوت» و «فضای دنج»،همراه و هم‌معنی بود. این همراهی به گونه‌ای با همان مفاهیمی انطباق دارد که امروز ما آن‌ها را «مردم‌ستیزی» یا عامیانه‌تر «مردم‌گریزی»(misanthropy) و…

ناصر فکوهی درد، فضایی‌است درونی. یا شاید بهتر باشد بگوییم فضایی که بسیاری گریزی جز آن ندارند که با تنهایی تجربه‌اش کنند. کسانی همچون کودکی که من بودم.  البته،شکی نیست که اگر  در کنار تنهایی تو، کسی در کنارت باشد، دستی که آن را بگیری، که…

خاطرات فضا(1)/ به رنگ خون نخستین خاطره زندگی من، شاید همان چیزی که از هر کودکی بتوان انتظار داشت: یک «ضربه» (تروما) بر نزدیکترین و صمیمی‌ترین فضایی که می‌شناختم (و می‌شناسم): بدنم بود. شاید بیش از پنجاه سال پیش؛ شاید یک زمستان؛ شاید…

ناصر فکوهی (طرح: ایرج اسماعیل پور قوچانی) کودکی، تصویری از گذشته ای پاک و از دست رفته و از معصومیتی تخریب شده، از بهشتی گمشده، جزیره آرامی در دریایی بی موج، از نبود زمان و مکان، از رنگین کمان بی پایانی و مرطوب بر صحنه و میدانی تصور می…