پست های مرتبط
امروز دوم اسفند ۱۴۰۲، جامعه فرهنگی و به ویژه معماری ایران یکی از برجسته‌ترین نمایندگان خود را از دست داد. ایرج کلانتری، از معمارانی بود که در دهه ۱۳۴۰ فارغ التحصیل شد و از همان زمان تا پایان عمر آثار زیادی خلق کرد، افزون بر آنکه در رشته خود همواره در اندیشه بود و چندین کتاب منتشر کرد. او همچنین به رشته‌های دیگر، به خصوص به انسان‌شناسی علاقه زیادی داشت و بارها در این باره با یکدیگر صحبت کرده بودیم. او به فرهنگ دلبستگی خاصی داشت. دیدارهای من با ایرج کلانتری بیشتر از زمانی آغاز شد که پروژه تاریخ شفاهی خود را با دوست عزیزم پرویز کلانتری پیش می‌بردم و در این راه با ایرج نیز آشنا شدم و از همان آغاز قصد داشتم این پروژه را با وی نیز انجام دهم، و چندین بار برای این کار قرار گذاشتیم، اما چنان گرفتار کارهای همیشگی‌اش بود که هرگز فرصت این کار فراهم نشد. اما یادم می‌آید همیشه می‌گفت: حرف‌های زیادی دارد که دلش می‌خواهد بگوید تا در تاریخ ثبت شوند. بهر رو تقدیر چنین بود، بسیاری از این خاطرات را البته به صورت‌های مختلف به بیان در آورده است. کلانتری یکی از ابعاد ارزشمند دهه چهل را در معماری برای ما تداعی می‌کرد. یادش همواره زنده و شاداب خواهد ماند
