مدرنیته، از خلال ساختارهایی اسطوره ای، به آرزویی دیرینه برای بشر تحقق بخشید: جاودانگی. عکاسی و فیلم برداری در کنار سایر ابزارهای بازنمایی و در واقع گرایی خردکننده شان، این امکان (یا لااقل این توهم تصویری) را برای انسان ها به وجود آوردند که «مرگ» را به صورتی اسطوره ای از زندگی خود و از سطح جامعه بیرون برانند. و انسان ها جز در زمان زنده بودنشان حق آن را نداشتند که از خلال این دستگاه شگفت انگیز «جاودانه سازی» یا دوربین عبور کنند، تا بدل به «بازنمودها» یی شوند که پس از مرگ فیزیکی شان، زندگی را تا ابدیت(کاغذین یا دیجیتالی) در «ماده» تجربه کنند. رودولف شفر (Rudolf Schäfer) عکاس آلمانی، که یکی از مطرح ترین عکاسان چند دهه اخیر در جهان به شمار می آید، این مرزها را با عکس برداری از گروهی از «اجساد» سردخانه ای در برلین شرقی پشت سرگذاشته است. این عکس ها، که واقعیت «مرگبار» آنها برای ما زندگان، تکان دهنده می آیند، در نیمه اول دهه ۱۹۸۰ برداشته شده اند. این گزارش تصویری، تلخ و دیدنش سخت و گاه تحمل ناپذیر است، هم چون اندیشیدن به مرگ، اما به باور ما ، برای همه کسانی که هنوز نتوانسته اند هستی شناسی مرگ را در زندگی خود جای داده و از زندگی همانگونه که هست بهره ببرند و دیگران را از زندگی خود بهره مند کنند، امری ضروری است.
(در صورت حساسیت از مشاهده عکس ها خودداری کنید)
برای مشاهده عکس ها در زیر کلیک کنید:
پیوست:
پرونده «مرگ» در انسان شناسی و فرهنگ
http://anthropology.ir/node/4165
