جنایت سلفی ها در پایتخت فرانسه و موضع ما: به فاصله تنها چند روز پس از بمب گزاری در هواپیمای روسی و سقوط آن (۲۲۴ کشته)، انفجار در بیروت (۴۳ کشته) و کمتر از هفت ماه پس از جنایت هولناک افراطیان سلفی در کنیا (۱۶۰ دانشجو در آوریل گذشته)، شب جمعه سیزده نوامبر ۲۰۱۵ (۲۱ آبان ۱۳۹۴) پاریس واقعه ای بی سابقه در تاریخ معاصر خود را تجربه کرد: کشته شدن بیش از ۱۳۰ نفر از جوانان، زنان و کودکان فرانسوی و برخی ملیت های دیگردر یک کنسرت و در کافه های معمولی، در خیابان ها و همچنین در اطراف یک استادیوم ورزشی. در همین حادثه بیش از سیصد نفر زخمی شده اند. واکنش ما، به مثابه کشوری که به صورت سیستماتیک در تاریخ معاصر خود هدف تروریسم بوده در این مورد نیز باید روشن و صریح و فوری باشد و همچون سایر موارد صرف نظر از تعداد قربانیان و ملیت آنها و شیوه کشتار جای کوچکترین شبه ای را در محکوم بودن و لزوم همدردی با قربانیان و خانواده های آنها و به جا آوردن ادب و زبانی دیپلماتیک که در شان فرهنگ ما باشد، باقی نگذارد که خوشبختانه ریاست محترم جمهوری این کار را به انجام رساند. واکنش ما، به مثابه یک ملت ایرانی با تمدنی چند هزار ساله و برخورداری از فرهنگ اسلامی، که بدون ذره ای تردید هر گونه کشتار بیگناهان را محکوم می کند، باید به روشنی همین پیشینه باشد. این در حالی است که رفتارها و زبان و ادبیاتی به دور از شان ایران اسلامی، جای شک و تردید در صداقت برخی از نظرات را درباره این کشتارهای وحشیانه باز می گذارد: سخن ما در اینجا بر سر جاهل هایی نیست که اینجا و آنجا بر روی صفحات وبلاگ ها و فیس بوک و رسانه های زرد، «کامنت» های شرم آوری می گذارند، بلکه از نهادها و مفسرانی سخن می گوییم که تلاش می کنند با استفاده از موقعیت های روز و مواضع دولت های سیاسی، کشتار مردمان را نتیجه ای «منطقی» بشمارند و گناه سلفی ها را بشویند. سخن ما از برخی مفسران است که با توسل به مقایسه ها و کم و زیاد کردن قربانیان و ربط دادن هر چیزی به هر چیزی، به دنبال بهانه ای برای شانه خالی کردن از محکوم کردن جنایت علیه مردم بیگناه و در واقع جنایت علیه اسلام و به سود اسلام هراسی نژادپرستان هستند و تصور می کنند که از طریق شراکتشان با سلفی ها (که در حال وارد کردن سخت ترین ضربات به تصویر مسلمانان در جهان هستند) می توانند خود را «رادیکال» نشان دهند و به قول معروف کاسه ای داغ تر از آش باشند؛ اما جای تاسف بسیار است که در این مورد می توان شک و تردید بسیاری در صداقت آنها داشت. این در حالی است که در فرانسه، این حادثه به جان باختن تعداد زیادی از جوانان و به سوگواری نشستن خانواده های بسیار شده است، جوانان، زنان و مردان و کودکانی که نه تنها هیچ دخالتی در سیاست های اتحادیه اروپا نداشته اند، بلکه بی شک بسیاری از آنها مخالف این سیاست ها نیز بوده اند. بسیاری از مردم فرانسه و به ویژه نخبگان آن، در تاریخ معاصر خود از جنگ جهانی دوم تا امروز همواره نشان دادند که در برابر زور و ستم و زیر پاگذاشتن حقوق مردمان محروم و کشتن آزادی، از قربانیان دفاع می کنند و ایده آزادی و عدالت در فرانسه همواره به مثابه ایده ای اصلی و میراث انقلاب، مورد تاکید بوده است. از این رو نباید تعجب کرد که در برابر اقدامات حوزه سیاسی در قالب افزایش حملات نظامی به داعش و یا بالا بردن تدابیر امنیتی و نظامی و محدودیت های ناشی از آنها و حتی تلاش برای تغییر قانون اساسی این کشور در جهت سختگیری بیشتر امنیتی، در روزهای گذشته، اهالی پاریس و شهرهای دیگر فرانسه دائما در تجمعات خیابانی بزرگ نشان داده اند که می توانند همچنان حقوق خود و دیگران را از بازی های سیاسی تشخیص دهند و زیر بار وحشت و ترور نروند. در این نوشتار نیز هدف ما، نه تنها محکوم کردن کامل روشن و صریح ترور وحشیانه داعش در تمام موارد فوق ( و البته و رفتارهای وحشیانه روزمره این هیولای بی رحم در سرزمین های زیر اشغالش در طول چند سال اخیر) است، اما باید بیافزاییم که حتی یک لحظه نیز از یاد نمی بریم که سلفی ها، وهابیون، طالبان، القاعده و سرانجام داعش محصول دستکاری های متعدد و پی در پی نظامی گری قدرت های بزرگ به ویژه آمریکا در منطقه خاور میانه بوده اند. بنابراین هرگز نباید در کنار محکوم کردن تروریسم داعش در بیروت؛ پاریس،علیه روس ها و آفریقاییان، بازی های خطرناک و کوته بینانه ترور دولتی قدرت های بزرگ و دولت آپارتایدی اسرائیل را در منطقه خاور میانه فراموش کرد: ترور و یورش هایی وحشیانه ای که جهنمی را در خاور میانه به وجود آورده اند که نقاط دیگر جهان هر بار برای چند روز آن را تجربه می کنند. این نکته را نیز نمی توانیم ناگفته بگذاریم که مدیریت نادرست تکثر فرهنگی و موضوع مهاجران و به ویژه جمعیت بزرگ مسلمان فرانسه، که فقر و زندگی سخت، انحراف به سوی جرم و جنایت و سرانجام زندان و از آنجا سلفی گری را به راهی برای بسیاری از آنها تبدیل کرده، نقشی اساسی در به وجود آوردن هیولاهای سلفی دارند و تشدید اقدامات حذف اجتماعی در این جهت اشتباهی جبران ناپذیر است که دولت فرانسه باید از آن اجتناب کند. اما یکی از اهداف این نوشتار نیز طرح یک پرسش است: چرا پاریس؟ چرا به چنین شیوه ای وحشیانه ای؟ چرا هدف گرفتن بیگناه ترین انسان ها؟ پاسخ از لحاظ ما روشن است: داعش چهره هیولاواری است که از دل القاعده بیرون آمد و هر دو بر اساس پروژه ای ساخته شدند که ابتدا با عنوان «کمربند سبز» قرار بود از دهه ۱۹۸۰ شرایط سقوط شوروی سابق را آماده کند و پس از آن نیز زمینه های دخالت های نظامی قدرت های بزرگ به خاور میانه را برای ایجاد یک «سرزمین خالی از انسان» را فراهم کند که از شمال آفریقا تا مرزهای چین را در بر بگیرد و انرژی ارزان را روانه اقتصادهای ورشکسته و سرمایه داری کند. این طرح اما، همچون طرح های دیگر دستکاری کننده، امروز به یک بن بست اساسی رسیده است زیرا شرایطی را به وجود آورده که در حال انتقال تنش هاو خشونت خاور میانه به سراسر جهان است. در این میان انتخاب پاریس به مثابه یک هدف، بسیار معنا دار است. نباید فراموش کنیم که در میان کشورهای غربی اروپا، فرانسه بزرگترین جمعیت مسلمان را دارد که تقریبا ده درصد کل جمعیت فرانسه و بیش از شش میلیون نفر را تشکیل می دهند( که بنا بر برآوردهای مختلف بین ۱۱۰ تا ۲۰۰ هزار نفر آنها مسیحیان مسلمان شده هستند). این جمعیت به عبارتی مهم ترین نماینده اسلام در جهان غرب کنونی است و زندگی مسالمت آمیز آن برغم همه سختی ها با مسیحیان و همه جمعیت فرانسه در شرایطی که بحران اقتصادی سالها است به احزاب فاشیستی این کشور بهترین خوراک را برای دامن زدن به اختلاف میان مسلمانان و مسیحیان می دهند تا ارزش های جمهوری را تخریب کنند، نمی تواند بدون حسابگری های بی شمار باشد. تصویر یک «اسلام» خشن، بی رحم که خونسردانه دانشجویان، جوانان و زنان و کودکان را می کشد، بهترین خدمات را به فاشیسم فرانسوی راست افراطی می کند تا به تبلیغات اسلام هراسی خود در فرانسه و از طریق فرانسه در سراسر جهان دامن بزند. آخرین مساله داعش نیز آن نیست که «کفار» را به قتل برساند به عبارتی انگیزه های «اسلام افراطی» که برای این حملات عنوان می شود را باید غیر محتمل ترین دلایل واقعی آن دانست. حال آیا از این نقطه نظر باید آنگونه که استراتژهای جنگی قدرت های نظامی می خواهند به سوی پذیرش نظریه های توطئه رفت و سخنانی را به زبان آورد که خود را در چشم هم میهنان و مردم جهان بی اعتبار کرد: کاری که افراطیان اسلام هراس به ویژه در اسرائیل به شدت برای آن تلاش می کنند تا نشان دهند ایران برغم همه سخنانی که دائما در انتقاد و محکوم کردن ترور و مبارزه عملی و در صف اول میدان نبرد نظامی با داعش انجام می دهد، باز هم کشوری «افراطی» و «غیر قابل اعتماد» است؟ بدون شک، پاسخ ما باید به این پرسش منفی باشد. هر گونه محکوم کردن ترور در هر شکل و هر ابعاد وعلیه هر کشوری که به انجام برسد، چه در قالب ترور تروریست های غیر دولتی سازمان یافته یا سازمان نیافته و چه در قالب تروریسم دولتی و نظامی گری، همواره باید خط اصلی هدایت کننده نخبگان و تصمیم گیرندگان ما باشد، کما اینکه در طول سی و پنج سال گذشته همواره چنین بوده است. افراطی ها، بدون شک افراطی اند اما اینکه آب را به آسیاب چه کسی می ریزند را می توان در اظهارات افراطی های ِ جبهه های دشمن و به وجد آمدن آنها از اظهارات دو پهلو و توجیه تروریسم سلفی ها، دریافت.
