مساله ای که همیشه برای من مطرح بوده است اینکه چگونه می توان گروه دانشمندانی را که درباره مسائلی چون موضوع جامعه عرب فرانسه، حومه های فقیر نشین شهری، موضوع روسری(حجاب) اسلامی و … حرفی برای گفتن دارند درون مباحث عرصه عمومی در این موارد کشاند ؟ این در حالی است که ما چه کسانی را (در رسانه ها) می بینیم که در این باره حرف می زنند ؟ درست کسانی که باید به آنها فیلسوفان درجه دومی نام داد که تنها قابلیت شان آن بوده که برخی متون مبهم را به صورتی مبهم مطالعه کرده اند، آدم هایی مثل آلن فینکل کرات (Alain Finkelkraut) . من به اینها لقب «سفید پوستان بیچاره» می دهم: آدم هایی نیمه دانشمند و نه چندان دارای فرهنگ که خود را مدافع نوعی از فرهنگ معرفی می کنند در حالی که خود بویی از آن فرهنگ نبرده اند و این کار را برای متمایز کردن خود از آدم های دیگری می کنند که باز هم کمتر از خود ایشان از آن فرهنگ برخوردارند(…) در حال حاضر یکی از مشکلات بزرگ ما در حوزه شناخت دنیای اجتماعی، همین آدم ها هستند. زیرا این آدم ها در ساخت خیال پردازی های اجتماعی ای مشارکت دارند که میان یک جامعه و حقیقت آن جامعه پرده می کشد.
“روشنفکران در دغدغه اروپا” ، گفتگو با میشل اودما ، ۱۹۹۱.
“Les Intellectuels ont mal à l’Europe”, entretiens avec Michel Audémat, L’Hebdo, 14 Novembre 1991, repris dans Interventions 1961 -2001, Marseille, Agora, 2002, p.233.
