امروز در کنگره بزرگی که در ورسای برگذار شد، حزب حا کم فرانسه (او.ام.پ.) با شرکت بیش از ۸۰ ن هزار نفر و با ترتیب دادن یک نمایش بزرگ که ظاهرا با صرف هزینه چند میلیون یورویی در پی بازتولید الگویی امریکایی در فرانسه است، به تنها نامزد خود برای کارزار ریاست جمهوری این کشور، با ۹۸ در صد آرا رای مثبت داد. عدم موضع گیری ژاک شیراک که هنوز تمایل یا عدم تمایل خود را برای نامزدی در برای یک دور سوم ریاست جمهوری اعلام نکرده است و حضور کمرنگ و کوتاه مدت دومینیک دویلپن نخست وزیر ، که اعلام کرده است تا زمانی که شیراک تصمیمش را علنی نکند، حاضر نیست د ر باره این نامزدی اظهار نظر کند، در این انتخابات که برگذار کنندگانشان از شرکت ۷۰ درصدی اعضا برغم نامزدی واحد نیکلا سارکوزی در آن به خود می بالیدند، قابل تامل است. در این حال سارکوزی وزیر کشور که در جریان شورش های سال گذشته فرانسه از او به عنوان یکی از منفور ترین شخصیت های تاریخ معاصر فرانسه یاد می شد هیچ نامزد دیگری را در برابر خود نداشت و دست اندرکاران کارزار او بارها و بارها با تاکید بر اینکه «نیکلا تغییر کرده است» تلاش می کردند خاطره های گذشته را نسبت به مردی که افتخار خود را در سرکوب و رساندن آستان تحمل در برابر آسیب های اجتماعی ( البته از طریق سیاست های پلیسی) به صفر می دانست، به فراموشی سپرده و نشان دهند شعار جدید راست این کشور در انتخابات ریاست جمهوری یعنی : « اگر همه با هم باشیم، همه چیز ممکن است» شعار یک رئیس جمهور جدید نیز هست که دیگر بر آ ن نیست که فرانسوی ها را بر اساس تعلق های قومی شان به شهروندان درجه یک و دو تقسیم کند.
با این وجود باید اذعان کرد که سارکوزی «تغییر ناپذیر » است: در همین برنامه پر شکوه یکی از شعارهایی که او بر آن تاکید می کرد و ظاهرا در این مرحله از انتخابات چندان معنایی ندارد، شعار مخالفت شدید با ورود ترکیه به اتحادیه اروپاست: در واقع هیچ چیز برای راست فرانسه هراسناک تر از آن نیست که یک کشور مسلمان با ده ها میلیون جمعیت وارد اروپایی شود که هنوز برغم تظاهر شدید خود به تعلق سکولار و جدایی کلیسا و دولت در خود، به شدت تحت تاثیر نفوذ کلیسای کاتولیک و از آن بدتر تحت تاثیر تمایلات غیر قابل تحقق ساختن یک جامعه یک دست فرهنگی با اتکا بر ترکیب دو فرهنگ یونانی –رومی از یک سو و مسیحی-یهودی از سوی دیگر است، در حالی که به دلیل سیاست های استعماری و نواستعماری خود امروز ناچار است در همه ابعاد زندگی روزمره اش تکثر فرهنگی، دینی، قومی، فرهنگی و … را بپذیرد.
سارکوزی امروز تلاش می کند که خود را نماینده تمام فرانسه و به خصوص عصاره ای از تاریخ فرانسه نشان دهد در حالی که با تمام وجود در برابر گرایش در هم آمیزی فرهنگی و جهان وطنی که جزئی ذاتی از تاریخ این کشور است، قرار گرفته است، سارکوزی تلاش می کند گرایش های مردسالارانه (ماچیستی) خود را پنهان کند در حالی که قرار گرفتن او در برابر نامزد چپ، سگولن رویال، هر چه بیش از پیش وی را به ناچار به آشکار کردن لایه های درونی نفرتش از زنانگی و تمام نمادهای آن وا خواهد داشت، سارکوزی تلاش خواهد کرد که خود را علاقمند به فرهنگ های بیگانه، طرفدار تعلق یافتن و جذب هر چه بیشتر فرزندان مهاجر و حتی عرب ها ی مسلمان فرانسوی ( ده در صد جمعیت این کشور و دومین مذهب بزرگ فرانسه پس از کاتولیسیسم و پیش از پروتسانتیسم) نشان دهد در حالی که می داند شاید در طول کارزار انتخاباتی اش حتی جرات نکند پا به حومه های عرب نشین و فقر زده فرانسه بگذارد، سارکوزی بی شک حتی از تبار خارجی خود در این انتخابات بهره خواهد جست تا نشان دهد یک فرزند مهاجر فقیر اروپای شرقی توانسته است «تنها به تلاش خود» و «بدون هیچ اتکایی» تا بالاترین مقام در جمهوری فرانسه صعود کند ، اما هیچ کس نمی تواند فریب این گفتمان سیاست مدارانه به بدترین معنای این واژه را بخورد و فراموش کند که بهای این صعود پشت پا زدن به تمامی پیوندهایی بوده است که او را به اقلیت هایی در موقعیت های شکننده ای همچون خود وی متصل می کرده اند، پاداشی برای پشت کردن به حاشیه نشیان و از دست رفتگان اجتماعی و یا به قول راستی ها، «بازندگان اجتماعی» به سود «برندگان» که همیشه می دانند چرا و چگونه و چه زمانی باید کدام جبهه را انتخاب کنند.
اما افزون بر تمام این نکات انتخاب سارکوزی نشان دهنده بن بستی است که امروز گریبان راست فرانسه ( و البته چپ فرانسه) را گرفته است و آن یافتن آدم هایی است که بتوانند حداقل اعتماد را در میان مردم ایجاد کنند : گسست میان مردم و گروه حاکمان و سیاستمداران حرفه ای هر روز افزایش می یابد و بنابراین حرکت به سوی یک رادیکالیسم در چنین نوعی از انتخابات ناگزیر می نماید: انتخاب روشن است: زنانگی انعطاف پذیری که لااقل می تواند از لحاظ نظری، خود را وارث میراث فرانسوی بودن بداند در برابر مردانگی سخت و جبار منشانه ای که نمادی است از تمام آن چیزهایی که همواره فرانسه را از فرانسوی بودن خود، دور کرده اند.
تاریخ ورود به پایگاه: ۲۵ دی ۱۳۸۵
