سال هاست که اقتصاددانان نئولیبرال سعی دارند بحران های سیاسیِ دهه های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ میلادی را یک مسئلۀ اقتصادی جلوه بدهند. سال هاست که این اقتصاددانان ادعا می کنند که دعوا، میان طرفداران سرمایه داری و مخالفان آن است. اصولاً صحبت کردن از سوسیالیسم در مقابل سرمایه داری، یک بحث کاملاً انحرافی است. کسانی که به بحث سوسیالیسم دامن می زنند، عموماً افرادی هستند که به پیامدهای ایدئولوژیک این اسطوره نیاز دارند و نه واقعیت های اقتصادی.
دعوای علمی این سال ها، درواقع میان سرمایه داری اجتماعی و اقتصاد کینزی با سرمایه داری بی ضابطه و اقتصاد نئولیبرالی بوده است. اکنون کسی نمی تواند شکست تئوری اقتصاد نئولیبرالی را انکار کند. بحران اخیر (۲۰۰۸)، بحران اقتصادی نیست و از جهانی سازی یکپارچه و بی توجهی به اقتضائات اجتماعی کشورها نشئت می گیرد. باید بپذیریم که برخلاف دیدگاه نئولیبرال ها، سیستم های سیاسی و اجتماعی، تابعی از سیستم های اقتصادی نیستند.
این سخنرانی، ۴ دی ۱۳۸۷، در همایش «جستاری در مفهوم و ماهیت کاپیتالیسم»، در دانشکدۀ علوم اجتماعی دانشگاه تهران برگزار شده است.
برای مشاهده این ویدئو روی این آدرس کلیک کنید
بخش اول
http://simafekr.tv/0fa729idattach.htm
بخش دوم
http://simafekr.tv/0fa730idattach.htm
