یووال نوح هریری برگردان ناصر فکوهی
پادزهر حقیقی در مقابل اپیدمی نه در خود پیله کردن، بلکه در همکاری بین‌المللی است
در برابر اپیدمی کروناویروس بسیاری جهانی‌شدن را مقصر می‌دانند و ادعا می‌کنند که تنها راه پرهیز از گسترش آن حرکت در جهت معکوس و خروج از جهانی شدن است؛ اینکه هر کشوری دیواری به دور خود کشیده و از سفرها و مبادلات جلوگیری کند. با وجود این هر چند قرنطینه در کوتاه‌مدت برای توقف ویروس پاسخی درست است، اما در درازمدت انفراد و جدایی سبب فروپاشی اقتصادی [جهان] خواهد شد. بی‌آنکه هیچ محافظتی برای بیماری‌های عفونی ایجاد کند. به نظر من درست برعکس؛ پادزهر حقیقی نه جدا شدن فرهنگ‌ها از هم بلکه در همکاری آنها با یکدیگر است.
اپیدمی‌ها میلیون‌ها نفر را پیش از دوران جهانی‌شدن به هلاکت رساندند؛ در قرن چهاردهم نه هواپیمایی وجود داشت نه کشتی و نه وسایلی نظیر اینها. با وجود این، طاعون سیاه از شرق دور تا اروپای غربی کمتر از ۱۰ سال گسترش یافت و دستِ کم یک چهارم از جمعیت را از میان برد. در سال ۱۵۳۰ در مکزیک نه قطاری وجود داشت نه اتوبوسی و نه حتی الاغی و با وجود این اپیدمی آبله درشش ماه نزدیک به یک سوم جمعیت را از بین برد. در سال ۱۹۱۸ یک گونه سرسخت سرماخوردگی در چند ماه قربانیان زیادی در دورافتاده‌ترین نقاط جهان بر جای گذاشت. این گونه یک چهارم تمام انسان‌ها را مبتلا کرد و ده‌ها میلیون نفر را در کمتر از یک سال به هلاکت رساند. در طول قرن بعدی انسانیت در برابر اپیدمی باز هم شکننده‌تر شد. و این تحت تأثیر بهبود وسایل حمل و نقل و رشد جمعیت بود. امروز یک ویروس می‌تواند در بخش درجه یک هواپیما ۲۴ ساعته از یک نقطه عالم به هر نقطه دیگر برسد و یک شهر بزرگ را آلوده کند. بنابراین باید در انتظار آن بایستیم که با دوزخی از بیماری‌های عفونی فروبرویم که امواج مرگبار آن یکی پس از دیگری از راه برسند.
روزنامه لوموند ۵ آوریل ۲۰۲۰
